در گوشه این اتاق تاریک //// یک باغ نشسته است بیدار

از دوست ندیده جز مذلت //// از غیر کشیده رنج بسیار

در ریشه هر گیاه سبزش //// انبوه کسالت است و دیوار

بر بام بلند ابرهایش //// خورشید نمی شود پدیدار

هر ثانیه اش هزار سال است //// در فاصله نگاه و دیدار

این باغ منم که خسته از خویش ////// در خویش خزیده ام دوصد بار

عشق است که میدهد خزانم////// عشق است که میکند گرفتار